Aktualności

24 marca 1944 roku we wsi Markowa, koło Łań­cuta doszło do ogromnej tragedii. Tego właśnie dnia przed świtem do domu Józefa i Wiktorii Ulmów włamali się nie­mieccy żandarmi. Po chwili rozległo się kilka strzałów. Naj­pierw zginęło ośmioro ukrywających się u Ulmów Żydów. Potem 44-letni Józef i jego żona, 32-letnia Wiktoria, będąca w stanie błogosławionym. Jak wspominał jeden z furma­nów, świadek tego zdarzenia, „w czasie rozstrzeliwania na miejscu egzekucji słychać było straszne krzyki, lamenty ludzi, dzieci wołały rodziców, a rodzice już byli rozstrzelani. Wszystko to robiło wstrząsający widok”.

Po kilku minutach dowodzący żandarmami por. Eilert Dieken wydał roz­kaz: rozstrzelać także dzieci. Zrobił to – jak stwierdził – „żeby gromada nie miała z nimi kłopotu”. Kolejno od strzałów zginęli:

Stanisława (ur. 18 licpa 1936 – 8 lat)
Barbara (ur. 6 października 1937 – 7 lat)
Władysław (ur. 5 grudnia 1938 – 5 lat)
Franciszek (ur. 3 kwietnia 1940 – 4 lata)
Antoni (ur. 6 czerwca 1941 – 3 lata)
Maria (ur. 16 września 1942 – półtora roku)

Kilka dni później, pod osłoną nocy, mężczyźni z Markowej odkopali ciała rodziny Ulmów i pochowali je w trumnach. Jeden z Polaków wspominał: „Kładąc do trumny zwłoki Wiktorii Ulmy stwierdziłem, że była ona w ciąży. Twierdzenie to opieram na tym, że z jej narządów rodnych było widać główkę i piersi dziecka”. W 1945 r. ciała przeniesiono na cmentarz parafialny.

JÓZEF ULMA urodził się w 1900 r. w Markowej. Jako nastolatek należał do Związku Mszalnego Diecezji Przemyskiej. Działał także w Katolickim Sto­warzyszeniu Młodzieży, Związku Młodzieży RP „Wici” i w Powiatowej Sekcji Wychowania Rolniczego w Przeworsku. W 1929 r. zapisał się do Państwowej Szkoły Rolniczej w Pilźnie. To właśnie tam szkolił się w jednej ze swoich pasji – uprawie owoców i warzyw. Prowadził w Markowej szkółkę drzew owocowych, hodował także pszczoły i jedwabniki. Dostał nawet nagrody „za pomysłowe ule i narzędzia pszczelarskie własnej konstrukcji” oraz „wzorową hodowlę jedwabni­ków i wykresy ich życia”.

Największą pasją Józefa była fotografia. Prawdopodobnie własnoręcz­nie złożył aparat, który do dziś można oglądać w Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej. Wykonał nim tysiące zdjęć – wiele z nich przetrwało wojnę. Najbardziej uwielbiał uwiecz­niać swoją rodzinę. Dzięki niemu możemy dziś patrzeć na fotografie beztroskich maluchów biegających boso po trawie, kąpiącego się synka, na Wiktorię, która pomaga dzieciom w lekcjach albo wyrabia ciasto. Nie brakuje także zdjęć samego Józefa – eleganckiego mężczyzny z wąsem. Na jednym z nich trzyma na kolanach żonę. Widać, że łączy ich wielka miłość.

Pobrali się w 1935 r. WIKTORIA NIEMCZAK (ur. 1912) także pocho­dziła z Markowej. Była bardzo zdolna, grała w teatrze amatorskim, uczestniczyła w kursach Uniwersytetu Ludowego w Gaci. W ciągu 9 lat małżonkowie doczekali się sześciorga dzieci: Stanisławy (ur. 1936), Barbary (ur. 1937), Władysława (ur. 1938), Franciszka (ur. 1940), Antoniego (ur. 1941) i Marii (1942 r.). Wiosną 1944 r. miało urodzić się ich siódme dziecko. W 1939 r., w związku z powiększaniem się rodziny, Ulmowie kupili 5 hektarów ziemi w Wojsławicach k. Sokala. Planowali przeprowadzkę, ale ich zamiary pokrzyżował wybuch II wojny światowej.

Oprócz zdjęć po Ulmach zostały także książki, które świadczą o zaintere­sowaniach Józefa – m.in. Wykorzystanie wiatru w gospodarce; Dzicy mieszkańcy Australii, Atlas geograficzny; Podręcznik fotografii. Na półce leżała też Biblia. Ktoś (prawdopodobnie Józef lub Wiktoria) podkreślił w niej na czerwono kilka wersetów: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a bliźniego swego jak siebie samego” (Łk 10, 27-28) i: „Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: pod­szedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go” (Łk 10, 33-34).

Ulmowie byli religijni, uczestniczyli w życiu Kościoła. Władysław Ulma wspominał, że jego brat Józef powtarzał nieraz: „czasem trudno jest dobrze prze­żyć dzień niż książkę napisać”. Ale czy na pomoc Żydom małżonkowie zdecydo­wali się właśnie z uwagi na przykazanie miłości – nie wiadomo. Na pewno znali wielu Żydów, bo w Markowej – wówczas jednej z największych wsi w Polsce – mieszkało ok. 30 żydowskich rodzin. Większość z nich zginęła. Przetrwali tylko ci, którym udało się wcześniej ukryć w domach chłopów.

Prawdopodobnie w drugiej połowie 1942 r. w domu Ulmów zamieszkało ośmioro Żydów: Szallowie z Łańcuta (handlarz bydłem i jego czterej synowie), a także Gołda Grunfeld oraz Layka Didner z córką. Być może Ulmowie cieszyli się, że zyskają kolejne ręce do pracy (Szallowie pomagali im w garbowaniu skór). Na pewno nie kierowali się zyskiem, ponieważ przy ciele jednej z ukrywających się kobiet znaleziono później kosztowności.

Nie ma także pewności, jak doszło do dekonspiracji kryjówki. Prawdopo­dobnie odpowiada za to Włodzimierz Leś, granatowy policjant. Wcześniej poma­gał Szallom w Łańcucie. Gdy sytuacja uległa zaostrzeniu, Żydzi schronili się u Ulmów. Zostawili jednak u Lesia sporą część majątku. Policjant nie chciał im go zwrócić, dlatego Żydzi próbowali przejąć w zamian inne z jego dóbr. Prawdo­podobnie Leś, tuż przed wydaniem Szallów, odwiedził jeszcze Ulmów pod pre­tekstem wykonania fotografii do dokumentów. Chciał się upewnić, czy uda mu się zaszkodzić Żydom. Sam zginął niedługo później, rozstrzelany przez członków podziemia niepodległościowego.

13 września 1995 r. Instytut Yad Vashem w Jerozolimie uhonorował pośmiertnie Józefa i Wiktorię Ulmów tytułem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.

 W 2003 r. znaleźli się w grupie 122 polskich męczenników z okresu II wojny światowej, dla których rozpoczął się proces beatyfikacyjny prowadzony przez Diecezję Pelplińską.

Na etapie diecezjalnym do procesu zdecydowano dołączyć sześcioro dzieci Ulmów, uznając wiarę ich rodziców za czynnik decydujący. Dylematy rodzą się w przypadku dziecka, które nie zdążyło się urodzić. Przepisy dotyczące kanonizacji i beatyfikacji jednoznacznie podają, że kandydat na ołtarze powinien być znany z imienia i nazwiska. O tym, czy najmłodszy potomek Józefa i Wiktorii zostanie uznany za męczennika, zdecyduje watykańska kongregacja. Przypadek wynoszenia na ołtarze całej rodziny jest w Kościele unikatowy.

Etap diecezjalny tego procesu zakończył się w maju 2011 r.

W 2004 r. odsłonięto w Markowej pomnik poświęcony rodzinie Ulmów.

W 2010 r. prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył Rodzinę Ulmów Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

W maju 2011 r. zakończył się krajowy etap procesu beatyfikacyjnego II grupy Męczenników II wojny światowej, obejmujący duchownych i świeckich, na czele z ks. prałatem Henrykiem Szumanem. Męczennicy pochodzili z 7 diecezji i 12 zgromadzeń zakonnych z całej Polski. Wszyscy oni zginęli z rąk niemieckich okupantów. W tej grupie pierwotnie była także rodzina Ulmów.

17 marca 2016 r. z udziałem prezydenta RP Andrzeja Dudy oraz przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski abp. Stanisława Gądeckiego w Markowej na Podkarpaciu otwarto Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej.

W marcu 2017 roku Kongregacja do spraw Kanonizacyjnych Stolicy Apostolskiej postanowiła przychylić się do prośby metropolity przemyskiego abp. Adama Szala i wyłączyła rodzinę Ulmów z procesu zbiorowego. Dalsze sta­rania o jej beatyfikację będą prowadzone przez Archidiecezję Przemyską.

Od 2018 r. w rocznicę tragicznych wydarzeń w Markowej – 24 marca – decyzją Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, obchodzony jest Narodowy Dzień Pamięci Polaków ratujących Żydów pod okupacją niemiecką.

17 grudnia 2022 r. Papież Franciszek zatwierdził dekret o męczeństwie Sług Bożych Rodziny Ulmów – Józefa i Wiktorii z siedmiorgiem dzieci, którzy zostali zabici przez Niemców za ukrywanie żydowskich rodzin.

14 lutego 2023 r. Papież Franciszek wyznaczył termin beatyfikacji Sług Bożych Rodziny Ulmów z Markowej. Informacja ze strony Archidiecezji Przemyskiej:

Z radością informujemy, że Ojciec Święty Franciszek
postanowił, aby obrzęd beatyfikacji Czcigodnych Sług Bożych
Józefa i Wiktorii Ulmów i ich 7 Dzieci,
miał miejsce 10 września 2023 r. w Markowej.
Przedstawicielem Ojca Świętego
będzie kard. Marcello Semeraro,
Prefekt Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych.

Międzynarodowy Dzień Przewodnika Turystycznego, uroczyście obchodzony 21 lutego, został ustanowiony w 1989 r. podczas III Konwencji Światowej Federacji Stowarzyszeń Przewodników Turystycznych (World Federation of Tourist Guide Associations – WFTGA*), która odbyła się w Nikozji na Cyprze.

Ideą Międzynarodowego Dnia Przewodników Turystycznych jest bezpłatne oprowadzanie mieszkańców danego regionu, w ich języku, po ich terenie. Ten dzień ma pokazać pracę przewodnika lokalnym społecznościom i lokalnym władzom, a także uświadomić gospodarzom terenu, jaką rolę odgrywają przewodnicy w obsłudze turystów, a w szczególności w kreowaniu wizerunku miasta czy regionu.

Przewodnik turystyczny, zgodnie z Europejskim Komitetem Standaryzacji (European Commitee for Standardisation), to osoba, która oprowadza zwiedzających w wybranym przez nich języku oraz objaśnia kulturalne i przyrodnicze dziedzictwo obszaru, na jaki posiada uprawnienia wydane przez odpowiednie władze.

Przewodnik turystyczny, zgodnie z Europejskim Komitetem Standaryzacji (European Commitee for Standardisation), to osoba, która oprowadza zwiedzających w wybranym przez nich języku oraz objaśnia kulturalne i przyrodnicze dziedzictwo obszaru, na jaki posiada uprawnienia wydane przez odpowiednie władze.

Historia:

• I Międzynarodowa Konwencja Przewodników Turystycznych odbyła się w lutym 1985 r. w Jerozolimie. Wówczas zgłoszono propozycję utworzenia federacji narodowych i innych organizacji przewodników turystycznych.
• Podczas II Konwencji, która odbyła się w 1987 r. w Wiedniu, WFTGA została zarejestrowana w oparciu o prawo austriackie. Siedzibą Federacji stał się Wiedeń ze stałym przedstawicielem WFTGA, ale siedzibą zarządu Federacji jest Londyn.
• Podczas III Konwencji w Nikozji w 1989 r. ustanowiono dzień 21 lutego Międzynarodowym Dniem Przewodnika Turystycznego
• 21 lutego 1990 r. – Pierwszy raz świętowano Międzynarodowy Dzień Przewodnika Turystycznego (International Tourist Guide Day – ITGD) w 15 krajach, po tym jak Titina Loizides, przewodnicząca Światowej Federacji Przewodników Turystycznych (Word Federation of Tourist Guide Associations – WFTGA)
• Ostatnia Konwencja WFTGA odbyła się w dniach 30.01 – 02.02. 2011 r. w stolicy Estonii, Talionie, Prezesem Federacji została pani Rosalind Newlands ze Szkocji, a sekretarzem Patricka Blain.

* WFTGA jest organizacją pozarządową, współpracującą z UNESCO i jest uznawana przez UNWTO (United Nations World Tourism Organization – Światowa Organizacja Turystyki Narodów Zjednoczonych) jako oficjalny organ reprezentujący wyszkolonych i licencjonowanych przewodników turystycznych na całym świecie. WFTGA jest organizacją non-profit kierowaną przez wybierany zarząd, którego członkowie obecnie pochodzą z następujących krajów: Austria, Cypr, Holandia, Indie, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone Ameryki. Aktualnie Word Federation of Tourist Guide Associations zrzesza 65 organizacji przewodnickich krajowych z całego świata (ponad 120 000 członków)

Duszpasterstwo Turystyczne organizuje wyjazd autokarowy w Bieszczady w niedzielę 12 lutego.

Autokar będzie podstawiony w Przemyślu nad Sanem, na zatoczce przy ulicy Wybrzeże Marszałka Piłsudskiego o godzinie 7:00.

Trasa będzie prowadzić między innymi do Górzanki, gdzie będziemy uczestniczyć we Mszy św. o godzinie 11.00.  Powrót do Przemyśla rozpoczniemy około godz. 16:00 lub w innym terminie, jeśli takie będzie życzenie uczestników.     

Trzeba zabrać z sobą:
– Ubiór na cebulkę, ciepła odzież, ochrona od deszczu, śniegu i wiatru, zapasowe skarpety, buty za kostkę z trekkingiem, kijki.
– Termos z gorącą herbatą, wyżywienie na cały dzień.

Każdy uczestnik bierze udział w wyjeździe na własną odpowiedzialność.

Zgłoszenia na wyjazd  przyjmuje w terminie do  9 lutego: w Przemyślu  ks. Kazimierz Bełch, ul. Zamkowa 5, tel. 734 800 945,  a  w Krasiczynie  Pani Zofia Zapołoch, tel. 722 329 746.

Przemyśl, 19.I.2022.  

                                                                                               Ks. Kazimierz Bełch

Parafia Wniebowstąpienia Pana Jezusa w Górzance: parafia-gorzanka.pl

„W imię miłości Drodzy Bracia i Siostry do Was przychodzę … Proście Boga, ażebym był pasterzem ludu swojego, pełnym życzliwości, miłości, pełnym odwagi i zdecydowania, pasterzem, dla którego nie ma kompromisu, jest tylko prawda Boża i głęboki szacunek dla człowieka”

I, najmilsi, na czym tę nadzieję opieramy? Ona opiera się na najgłębszych fundamentach naszej wiary i na najgłębszych wartościach naszego narodu. Otóż ta nadzieja mówi nam, że te ideały nasze, do których dążymy i o które walczymy w sposób godny człowieka, pokojowo i rozważnie, są niezniszczalne. One nie zbankrutują”

„Jeżeli dobrze życzycie Waszym dzieciom i kochacie je prawdziwie, ułatwiajcie im korzystanie z tej Bożej nauki. A więc:
a) wysyłajcie sumiennie na lekcje religii, by żadna z nich nie była w tym roku szkolnym dobrowolnie stracona;
b) w ciągu roku szkolnego śledźcie z całą troską rodzicielską pilnie postępy Waszych dzieci w nauce religii, by słowa nauki Chrystusowej nie poszły na marne, ale przeistaczały się w ich życiu w owoc wspaniały;
c) roztaczajcie również opiekę nad Waszą salą katechetyczną, by była zawsze czysta, miła i schludna i bądźcie moralnym oparciem dla Waszych duszpasterzy, pomagając im w ich bardzo ciężkiej pracy nad urabianiem chrześcijańskich charakterów Waszych dzieci”.

1 lutego – rocznicę urodzin świętował Ksiądz Profesor Kazimierz Bełch.

3 lutego – dzień urodzin przeżywał Ksiądz Kanonik Piotr Bartnik.

Czcigodnym Księżom Duszpasterzom Turystów Archidiecezji Przemyskiej życzymy obfitości Łask Bożych, zdrowia, życzliwych ludzi i udanego nowego sezonu turystycznego w 2023 roku.

Józef Sebastian Pelczar urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie w diecezji przemyskiej. Wychowany w atmosferze religijnej, wstąpił do Seminarium Duchownego i w roku 1864 przyjął święcenia kapłańskie. Po studiach odbytych w Rzymie był prefektem i profesorem w Przemyskim Seminarium Duchownym, a w latach 1877-1899 profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Bożego Serca i Najświętszej Maryi Panny, co wyrażał w swej pracy kaznodziejskiej i pisarskiej. Przejęty troską o dziewczęta zagrożone moralnie, o chorych i ubogich, założył w Krakowie w 1894 roku Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego.

W roku 1899 został biskupem pomocniczym, a w 1900 ordynariuszem diecezji przemyskiej. Po dwudziestu pięciu latach gorliwej posługi biskupiej zmarł w opinii świętości 28 marca 1924 roku.

2 czerwca 1991 Papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych, a 18 maja 2003 roku w Rzymie ogłosił go świętym Kościoła powszechnego.

Modlitwa: Wszechmogący, wieczny Boże, z Twojego natchnienia święty Józef Sebastian, biskup, słowem, pismem i przykładem uczył dróg sprawiedliwości, dozwól przez jego wstawiennictwo, abyśmy nieustannie wzrastali w poznaniu i miłowaniu Ciebie. Przez naszego Pana…